Możdżer, Danielson, Fresco – London Jazz Festival, Cadogan Hall, 21 XI 2014
/
Jako dziecko Leszek Możdżer nienawidził grania na pianinie. Mówi, że zdarzało mu się puszczać z kasety nagrania pianina – tak, żeby sąsiedzi myśleli, że ćwiczy. Na szczęście na swojej drodze spotkał pedagoga, który powiedział mu, że ma w sobie wielki talent – od tego czasu Leszek ćwiczył dzielnie. Ze swojej strony chciałabym podziękować pedagogowi Leszka – bez wiary w pryszczatego nastolatka nie mielibyśmy dziś na scenie wielkiego artysty!
 |
| ZDJĘCIE: www.facebook.com/leszekmozdzer |
Swoją drogę muzyczną rozpoczął w latach dziewięćdziesiątych w poznańskiej formacji jazzowej/yassowej Miłość (razem z m.in. Tymonem Tymańskim). Jak dziś mówi, nie była to ścieżka dla niego, było w nich zbyt dużo niebezpiecznej wolności, awangardy. Muzycy byli młodzi, niewrażliwi na innych, destrukcyjni. Istnienie zespołu zakończyło się w 2002 roku razem z samobójstwem jednego z muzyków, Jacka Oltera. Każdy z członków poszedł w swoją stronę, nie oglądając się zbyt często za siebie. Jednak to właśnie ta gniewna muzyka (całkiem inna od dojrzałego dorobku Możdżera) była pierwszym krokiem do Leszka do zdobycia popularności. Więcej o zespole można zobaczyć w filmie „Miłość”: Historia pewnego zespołu z 2013 roku.
Popularność nie przyszła łatwo do Możdżera – kolejni wydawcy pukali się w głowę, widząc młodego muzyka, chcącego wydać album na fortepian solo.
Jednak jego determinacja zwycięzyła - udało mu się wypłynąć. Zaryzykuję stwierdzenie, że dziś Możdżer jest najbardziej rozpoznawalnym młodym muzykiem jazzowym w naszym kraju.
Pierwszym moim zetknięciem z jego muzyką był drugi album tria Leszek Możdżer, Lars Danielsson, Zohar Fresco Between us and the light z roku 2006. Album włączyłam i słuchałam go właściwie non stop przez dwa miesiące. Były to bodajże wakacje 2009 roku, spędzone na północy Francji - surowe klify, chmurne niebo i spokojne morze. Otoczenie doskonale harmonizujące z muzyka na płycie. Sam tytuł albumu nawiązuje do wiersza Zbigniewa Herberta Struna:
Ptaki zostawiają
w gnieździe swoje cienie
zostaw tedy lampę
instrument i książkę
chodźmy do pagórka
gdzie rośnie powietrze
gwiazdę nieobecną
pokażę ci palcem
głęboko pod darnią
są tkliwe korzonki
źródełka obłoków
które biją czysto
wiatr przyłoży usta
abyśmy śpiewali
my zmarszczymy czoła
nie powiemy słowa
chmury aureole mają
tak jak święci
my mamy kamyki
czarne zamiast oczu
bliznę po odejściu
dobra pamięć leczy
może zejdą blaski
po schylonych plecach
zaprawdę zaprawdę powiadam wam
wielka jest przepaść między nami
a światłem
Płyta minimalistyczna, poruszająca, ale też w pewnym sensie kojąca. Cisza gra na niej bardzo dużą rolę. Polecam, nie tylko fanom jazzu!
Występ tria Możdżer/Danielson/Fresco odbył się w Londynie w ramach London Jazz Festival 2014 (wśród zaproszonych na festiwal muzyków znalazł się też m.im. Tomasz Stańko, niestety na jego występ nie udało mi się ‘załapać’), muzycy promowali swój ostatni album o tytule Polska.
Kilka słów o towarzyszących Możdżerowi muzykach. Lars Danielsson to kontrabasista jazzowy. I cóż, że ze Szwecji...? Otóż bardzo wiele – być może lekko majaczę, ale jego gra kojarzy mi się z prostymi, surowymi, mocnymi skandynawskimi projektami. Dodaje muzyce tria ‘soli’. To właśnie jego gra była rzeczą, która najbardziej zaskoczyła mnie na koncercie – bezbłędna, zapadająca w pamięć! Zohar Fresco zagrał na perkusji, bębnach obręczowych (dla nas, laików – wyglądem przypominają tamburyn) oraz dodał muzyce tria bliskowschodniej, nostalgicznej nuty, ozdabiając ją swoimi swoimi nostalgicznymi, malowniczymi wokalizami. Muszę przyznać, że jego enrgetyczne solo na perkusji dosłownie postawiło część publiczności na nogi!
Natomiast Pan Leszek... Wizualnie, jak zawsze, bezbłędnie! Garnitur, charakterystyczne okularki, długie włosy. Muzycznie – plaster na duszę.
Możdżer przekazuje w tej swojej muzyce coś takiego, po czym człowiekowi robi się lepiej. Sam wierzy w to, że świat można uleczyć muzyką. Zazwyczaj takie słowa artystów biorę w ogromny nawias i traktuję jak kompletny bełkot... ALE Możdżer jest w tym wszystkim szczery i do tego wie o czym mówi. Leszek Możdżer to ponadto bardzo świadomy, inteligenty człowiek, wolny duch. Zapraszam do niezmiernie ciekawego wywiadu z Możdżerem (mówi m.in. o leczniczej sile muzyki, anielskiej energii w nas i dziurkach w sercu):
Cały koncert był bardzo kojącym, angażującym przeżyciem. Możdżer, Danielson i Fresco docierają bardzo głęboko w ludzkie dusze. Światełko wpadło.
Mieliśmy dużo szczęścia - gdy po koncercie raczyliśmy się różnorakimi trunkami na Sloane Square, Leszek Możdżer objawił się nam we własnej osobie. W białym kożuszku, z niebieska torbą na ramię w zwykłych jeansach... Wyglądał bardzo chłopięco, zwyczajnie - tak inny od Leszka, którego paręnaście minut wcześniej oklaskiwaliśmy na stojąco. Bardzo nieśmiały, wręcz zawstydzony tym, że go rozpoznaliśmy (przyznaję się bez bicia - ja go nie rozpoznałam!), bez jakiejkolwiek 'obstawy'. Jednocześnie bardzo przyjazny, niezmanierowany i, muszę przyznać, nadludzko cierpliwy. Znalazł czas, żeby z wszystkimi porozmawiać, zrobić sobie zdjęcia. Wielki artysta, a do tego fajny i normalny człowiek.
 |
| To się nazywa zachwyt! |
Na koniec cytat z Leszka:
To było może rok temu. Miałem taki moment podczas koncertu, otworzyłem swoje serce i powiedziałem: "Panie Boże, oddaje ci swoje dłonie, swoje ciało i teraz ty graj. Jestem całkowicie twój". I patrzyłem na te swoje dłonie na klawiaturze, czekając na to, co się zdarzy, i przez dobrych pięć minut nie wydarzyło się nic. I wtedy pomyślałem: "Panie Boże, jesteś naprawdę wspaniałym Bogiem, ale na fortepianie to ty grasz chujowo, więc może na fortepianie to będę grał ja".
http://muzyka.onet.pl/jazz/leszek-mozdzer-dzwiek-obracajacej-sie-ziemi/0krw2
